خط مشي گذاري مديريت فرهنگي يكي ازاقداماتي است كه در بسياري از كشورهاي درحال توسعه از جمله ايران جايش خالي است،ولي وجود اين نوع سياستگذاري موجبمي گردد تا به بخش قابل ملاحظهاي از نيازهايبخش فرهنگ عمومي پاسخ داده شود. از رفيبه نظر ميرسد كه فاصلة بين چالشهاي موجودبخش مديريت فرهنگ عمومي و آموزشفرهنگي در ايران افزايش مي يابد. بنابراين،الزم است تا به يافتن راه حلهاي خاص درخط مشي گذاري فرهنگي توجه شود تا اطمينانحاصل گردد اين امر از طريق مديريت امورفرهنگي قابل دستيابي است. نكتة مهم اين استكه خط مشي گذاري و مديريت امور فرهنگي بهداشتن مديران بسيار خوب تحصيلكرده و با تجربه وابسته است تا هم در تعيين خط مشي های فرهنگي و هم در اجرا و ارزيابي آنها نقش داشته باشند، و در اين زمينه، برنامه ريزي بلندمدت ضروري است. همچنين، فقدان برنامه ريزي فرهنگي جامع و مديريت فرهنگي كارساز در مراكز آموزشي كشور، دو مقولهاي هستند كه ميتوانند در جهت نهادينه شدن ارزشها، باورها، بهبود و تغيير در الگوهاي رفتاري در جامعه نقش سازنده و اساسي داشته باشند. به عالوه، تدوين برنامه هاي فرهنگي هنگامي با موفقيت توام هستند كه بر تفكر ((مديريت مبتني ارزشها[1])) بر استوار باشند. دستیابی به هدفهای توسعه انعطاف پذیر در روشهای آموزشی، تأثیرگذاری فناوری بر نحوه ارائه آموزشها، میزان خوداتکایی و خودآموزی دانش آموزان، اجرای آئیننامه ها و دستورالعملهای آموزشی و اجرایی و تعریف شده است.

[1] . values-drivenmanagement

امروزه، تقریباً تمام کسانی که به­دنبال توسعه و اصلاحات هستند در همه جای دنیا از آموزش و پرورش شروع می­کنند و رویکردهای برآمده از عصر جدید ارتباطات و فناوری­ها در تعلیم و تربیت از جمله دیدگاه حداکثری مبتنی­بر خود یادگیری و چگونگی یادگیری (فراشناخت)، یادگیری فرایندمدار و مستقل موجب حرکت تدریجی در باز تعریف مفاهیم اساسی تعلیم و تربیت شده است. علم، تدریس، معلم، شاگرد، محتوای درسی و مدرسه در حال احراز تعاریف جدید هستند. جهانی‌شدن موجب شده تا در بسیاری از موارد مرزهای سنتی آموزش و فناوری‌ها از بین رفته و نیازمند آن است که دوباره تعریف شود. برای مثال از بین رفتن مرز بین دولت‌های ملی و جامعة جهانی، بین فرهنگ ملی و خرده فرهنگ‌های تشکیل‌ دهندة آن، بین مدرسه و جامعة محلی، بین خانه و مدرسه، بین آموزش و کار، بین دنیای کار و مؤسسات یادگیری، بین آموزش رسمی و غیررسمی، بین برنامة درسی از قبل تنظیم شده و انتخاب‌های افراد، بین شاگرد و معلم، بین والدین و فرزندان آنها، بین انسان و ماشین و حتی بین رشته‌های مختلف، موجب شده تا چالش‌های عمده‌ای در آموزش ایجاد شود که به­منظور برخورد با آنها و انطباق با تغییرات پیش­آمده، برنامه‌ریزان و مربیان آموزشی بایستی گام‌هایی فوری و متهورانه برای تجدیدسازمان آموزشی در تمامی جنبه‌ها و ابعاد بردارند و بدیهی است که غفلت از این کار به­معنی سلب مسؤولیت به نفع جهانی‌سازی و جریان متولی آن است. از مطالعه وضعیت موجود در آموزش و پرورش کشورمان می‌توان دریافت که در طول سالیان گذشته، تلاش موفقیت‌آمیزی برای شناسایی این چالش‌ها و مقابله با آنها به عمل نیامده و اگر هم کاری صورت گرفته جامع و کامل نبوده و نظام آموزشی کشور کماکان به روش سنتی خود اداره می­گردد.

چالش­های جهانی آموزش و پرورش در قرن بیست­ویکم را می­توان ناشی از دیدگاه­های نو به کارکردهای آموزشی و پرورشی دانست. این دیدگاه­ها قطعاً رویکردهای متفاوتی را به مشکلات آموزش و پرورش ایران و توانمندی­های آن اضافه و موضوعات گوناگونی را مطرح می­سازند. مباحثی که هم در میان پژوهشگران و اندیشمندان آموزش و پرورش در سطح دانشگاه­ها و مراکز پژوهشی مطرح می­باشد و هم نظر کارشناسان آموزش و پرورش، معلمان، والدین و جامعه را به خود معطوف ساخته است.

موضوعات و رویکردهای نوین، از تحولات علمی و فناوری­های جدید، به­ویژه IT و ITC نشأت می­گیرند. در واقع همین تحولات زمینه را برای ظهور دیدگاه­های نو هموار کرده و آنها را فراتر از مرزهای ملی، در چارچوبی جهانی مطرح می­سازند. به علاوه آنها را از محدوده نخبگان و اندیشمندان جامعه خارج نموده و به صورت رویکردی اجتماعی مطرح ساخته و مسؤولیت­ها و چالش­های نوینی را فراسوی نظام­های آموزش و پرورش ملی و از آن جمله ایران قرارمی­دهند. در این مقاله تلاش شده است تا نحوة تأثیرگذاری «جهانی شدن» بر آموزش و پرورش ایران مشخص و عمده‌‌ترین چالش‌هایی که نظام آموزش ما در آینده با آن روبه­رو خواهد شد، تبیین و سرانجام راهبردهای آموزشی لازم برای برخورد با این چالش‌ها نیز ارائه شوند.

برای ارسال نظر باید عضو سایت باشید