ضرورت تدبر:

«تدبر»، واژه ای است که از کنار آن نمی توان به سادگی عبور کرد

مانند:

«أَفَلَا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْءَانَ وَ لَوْ کاَنَ مِنْ عِندِ غَیرِ اللَّهِ لَوَجَدُواْ فِیهِ اخْتِلَافًا کَثِیرًا»^۲

و نوای هشدار آمیز معصومان(ع)، سکوت بی تفاوتی نسبت به این وظیفه همگانی را در هم شکسته است.پیامبر گرامی اسلام(ع)، در خطبه غدیر:

«مَعَاشِرَ النَّاسِ تَدَبَّرُوا الْقُرْآنَ وَ افْهَمُوا آیَاتِه»^۳

علی(ع)، در بیان وزین

«أَلَا لَا خَیْرَ فِی قِرَاءَةٍ لَیْسَ فِیهَا تَدَبُّر»^۴

و فاطمه زهرا(سلام الله علیها)، در خطبه ایراد شده در مسجد النبی(ص)

«أ فَلا تَتَدبَّرون القُرآن أم عَلى قُلوبٍ أقفالُها»^۵

و امامان معصوم(ع)، در بیانات متعددی؛ همگان را به تدبر در قرآن دعوت فرموده اند.

اگر فرد عاقلی با ما به طور پیوسته چند جمله سخن بگوید، آیا جملات سلسله وار او را، تک تک و مجزا مورد توجه قرار می دهیم و یا با نظر به ارتباط جملات پیوسته، به مقصود وی از طرح مجموعه جملات می رسیم؟ پاسخ روشن است: برای درک مقصود گوینده باید به مجموع جملاتش توجه کرد؛ این حالتِ همه ما در پیشگاه سخنرانی عقلا است. همه می دانیم که هر سوره قرآن، مجموعه ای از آیات است که خدای حکیم آنها را با نظم و ترتیب خاصی در کنار یکدیگر قرار داده و با مرز روشن «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم» از آیات قبل و بعد جدا

کرده است؛

برای ارسال نظر باید عضو سایت باشید