زمان با ارزشترين منبعي است كه در اختيار انسان قرار دارد، زيرا منابع ديگر به شرط وجود زمان ارزش پيدا مي كنند. به همين دليل در خصوص اهميت و ارزش توجه به زمان، در فرهنگ ها و زبان هاي مختلف صحبتهاي زيادي شده است (یاکوم و همکاران، 2002). برخي از واقعيتهايي كه در مورد زمان مطرح شده است عبارت اند از: زمان را نميتوان پسانداز و ذخيره كرد. افزايش زمان غيرممكن است و در واقع مديريت كردن زمان يك فرض نادرست به نظر ميآيد، چرا كه زمان قابل كنترل و مديريت نيست، فقط ميتوان گفت چگونه بايد از زماني كه در دست ماست بهره بگيريم. ما حتي قادر نيستيم استفاده يا عدم استفاده از زمان را انتخاب كنيم. بلكه فقط مي توانيم نوع استفاده از آن را تعيين كنيم، وقتي زمان را از دست داديم ديگر نميتوانيم آن را جبران كنيم. يكي از اساسيترين جنبههاي مديريت وقت، بهينه­سازي استفاده از آن است، در واقع، «مديريت زمان يعني اينكه زمان و كار خويش را به دست گيريم و اجازه ندهيم كه امور و حوادث ما را هدايت كنند» (فرنر، 1381).

تلاش برای رسیدن به سرعت مناسب در عملیات، از تازه ترین اقدامات انجام شده برای کسب مزیت رقابتی است. در دهه گذشته، دامنه وسیعی از فلسفه های استراتژیک و عملیاتی ایجاد شده اند تا سازمانهای کسب وکار امروز را متناسب با فضای بازار جهانیِ با رقابت بسیار شدید، منعطف سازند. این فلسفه ها، شامل رقابت مبتنی بر زمان، مدیریت کیفیت جامع، برون سپاری منابع، بازمهندسی کسب و کار و مدیریت تغییر می شود. این اصول و فلسفه ها و ابزارهای مرتبط با آنها، شکل دهنده استراتژی های عملیاتی و کسب و کار برای رهبری کسب وکار در بخشهای تولیدی و خدماتی در اقتصاد جهانی هستند. استراتژی‌هایی که مبتنی بر این فلسفه ها هستند، به عنوان تنها جهت گیری استراتژیک شرکتها یابه عنوان مکملی برای جایگاه استراتژیک سنتی هستند که بر استراتژی های عمومی رهبری هزینه، تمایز و تمرکز، مبتنی هستند (والترز، 2002).
مديريت زمان يا در واقع استفادة اثربخش از زمان، در جهان امروز لازمة پيشرفت و ارتقاست. يكي از عواملي كه باعث پيشرفت افراد مي شود، زمان است. استفاده صحيح و اثربخش از زمان باعث مي شود انسان به اجراي فعاليت هايي بپردازد كه موجب دستيابي به اهداف فردي مي شوند. چگونگي استفاده از زمان به عنوان يك منبع، شاخصي براي كارآمدي افراد يك جامعه است (کامرون، 2002)
استاک و وبر (1993) تبیین کردند که چگونه شرکتهای ژاپنی که قبلاً از طریق استراتژی های کاهش هزینه و صرفه جویی به مقیاس و کیفیت بالاتر به دنبال رقابت بودند، شروع به رقابت بر مبنای «زمان»کردند. با نگرش از منظر زمان، مدیران و کارکنان قادر خواهند بود، عمده فراگرد‏های حیاتی و توالی فعالیتها و ارتباطات افقی را در سازمان شناسایی کرده و نیز مولفه‌‌هایی را که یک شرکت با آنها کسب و کار خود را سازمان می‏دهد، درک کنند (فرنر، تزجمه جوادی زاده، 1381).

برای ارسال نظر باید عضو سایت باشید